Route 61, Blues Highway, en Natchez

Vandaag een lange rit voor de boeg, over de highway 61, de zogenaamde blues highway, via het
National Military Park in Vicksburg, om vervolgens over een stuk van de Natchez Trace Parkway naar, je raadt het al....Natchez te rijden.
Highway 61 begint in Chicago en gaat helemaal door naar New Orleans. Hier zijn een aantal belangrijke ijkpunten voor de blues en het ontstaan hiervan, vandaar de blues highway.
Het eerste stuk van highway 61 vanuit Clarksdale is erg saai. Ik heb een uur op de achterbank liggen slapen en toen we even gingen stoppen om de beentje te strekken, kreeg ik te horen dat ik niks gemist had. Daarna, meer een dik uur Zuidelijk rijden dus, kwam er wel wat variatie in het landschap kwam. Onderweg van Nashville hebben we al veel verschillende landschappen gezien. Vandaag hebben we veel regen onderweg. Echte hoosbui terwijl we door Port Gibson, Mississippi rijden.
In Vickburg aangekomen rijden we regelrecht naar het National Military Park. De entree is €20,- Je kunt met de auto door het hele park rijden. Dit duurt twee uur. Aangezien we niet zo heel veel tijd hebben, omdat we ook graag nog een stuk binnendoor naar Natchez willen rijden en voor het donker daar willen zijn, gaan we even een kijkje snel nemen in het bezoekerscentrum om vervolgens door het park te rijden. Hier in Vicksburg is de belangrijkste veldslag geweest tijdens de burgeroorlog tussen Noord en Zuid. Heel belangrijk voor het ontstaan van de Verenigde Staten, de vlag en 4th of July. Iedere Amerikaan zou hier, in mijn ogen, minstens één keer in zijn/haar leven geweest moeten zijn. Net zoals wij het Anne Frank huis, oorlogsmuseum in Bastogne en een Amerikaanse begraafplaats gezien moeten hebben om te beseffen hoe belangrijk vrede is.
In het park wordt via borden en een kaart, die je bij de ingang krijgt, verteld wat er destijds allemaal gebeurd is in deze contreien, met data. Ook liggen duizenden resten van soldaten van beide fronten. Van de meeste is onbekend wie het was. Duizenden witte stenen maken wel indruk.
Naast de slachtoffers van de burgeroorlog worden hier ook andere gesneuvelde Amerikaanse veteranen, uit de diverse oorlogen waar Amerika bij betrokken was, geëerd en herdacht. Het is een prachtig park met veel groen en mooie uitzichten over de Mississippi Delta.

Rond 16.00u verlaten we het park weer en rijden verder over highway 61 naar het zuiden. Hoe dieper we de Mississippi Delta in komen hoe meer water we zien. Veel huizen en weilanden liggen onder water. Overal staan protestborden langs de weg met #finishthepumps erop. Blijkt later, na enig onderzoek en navraag, dat er heel veel regen is gevallen de afgelopen maanden, dit is natuurlijk niets vreemds voor hier, en dat de overheid veel water door de Mississippi laat stromen, waardoor deze mensen nu al maanden in de ellende zitten en hun huizen er niet beter van worden. Triest!  Ter hoogte van Port Gibson, wat overigens een mooi, oud stadje is, maar het regent pijpenstelen dus erdoorheen rijden is even genoeg, slaan we af om de Natchez Trace Parkway te nemen helemaal tot, je raadt het al….in Natchez. Hier eindigt deze weg ook. Het is oorspronkelijk een oude indianenweg van Nashville naar Natchez. De verharde tweebaansweg  hebben ze zoveel mogelijk over of langs het oude pad gelegd. Langs de weg is alles groen, met heel weinig afslagen en om de zoveel meter een picknickplaats. Wat hieraan opvalt is dat er geen prullenbakken staan, maar ook GEEN rommel ligt. Heel af en toe ligt er een huis verschuilt in de bossen met een stuk land erbij. Wij hebben heel waarschijnlijk een wilde hond gezien. Het was geen vos en ook geen gewone hond, maar ik moet nog nakijken of hier wel wilde honden zitten.

Om 18.00u komen we bij het hotel aan, hier zetten we snel onze spullen op de kamer en gaan het dorp verkennen voordat het donker wordt. Veel mooie, oude en grote huizen. In de tijd van de slavernij hadden de plantage eigenaren hier hun buitenhuis/vakantiehuis. Het was een welvarende plaats. Dat is ook te zien aan de gebouwen die er zijn. Daarnaast zijn er mooie lanen met prachtige, hoge, oude bomen die momenteel nog vol in bloei staan. Het ligt aan de rivier de Mississippi. Deze staat nu zo hoog dat er aan de kade wegen afgesloten zijn, omdat ze onder water staan. Ook hier hebben ze al geregeld natte voeten gekregen.
Nadat we de grootste bezienswaardigheden per auto hebben bekeken, af en toe uitstappen voor wat foto’s, zijn we op zoek gegaan naar een restaurant. Heel veel was er niet, of het was gesloten. We zijn uitgekomen bij een vrij nieuw blues-café/restaurant “Biscuits & Blues”. Het zat er vol, dus we namen aan dat het wel goed was. Bleek achteraf dat er een hele bus met Italianen zat en nog een aantal andere toeristen, maar het eten was lekker en de bediening zeer vriendelijk.
Na een lange reis en weer veel indrukken, zijn we daarna rechtstreeks naar het hotel gereden om lekker te slapen. Morgen de laatste fase van onze reis, New Orleans….here we come!

PS: het is nu 22 juni en we zijn gisteren al thuisgekomen. Ondanks dat wil ik mijn verhalen graag afmaken en met jullie delen. Er komen nog 4 verhalen ;)